سالگرد فوریه| بیش از یک دهه درگیری‌ها و چالش‌ها در لیبی

به گزارش مجله خبری نگار، موسی تهوسایی، ستون نویس، به آر تی گفت که لیبیایی‌ها هنوز نتوانسته‌اند به وضعیتی که آرزویش را داشتند دست یابند. او گفت که مداخلات خارجی و درگیری‌های مسلحانه جاه طلبی‌های آنها را خنثی کرده است و منجر به تصرف نیرو‌های امنیتی شده است که کشور را به حوزه‌های نفوذ تقسیم کرده و حامیان بین المللی را برای محافظت از منافع خود با خود آورده‌اند.

توسای افزود: «همه اینها به قیمت دولت سازی تمام شد و امید‌های گروه‌های آسیب پذیر برای حقوق خود را خنثی کرد. عدالت، برابری و کثرت گرایی سیاسی غایب بود و قانون اساسی روشنی که مشارکت همه جناح‌ها را تضمین می‌کرد، حاصل نشد. در عوض، نخبگان سیاسی نهاد‌هایی را ایجاد کرده‌اند که از واقعیت دور هستند و از بحران‌ها برای ماندن در قدرت بهره برداری می‌کنند.»

با وجود این چالش ها، توسای بارقه‌ای از امید را می‌بیند که لیبیایی‌ها بتوانند بر وضعیت موجود غلبه کنند. او تاکید کرد که جاه طلبی‌ها تغییر نکرده‌اند و هنوز امید وجود دارد که از طریق سازوکار‌های قانون اساسی که به نهاد‌های حاکم پایان می‌دهد و به اهداف انقلاب می‌رسد، به هژمونی سیاسی کنونی پایان دهیم.

حسام آونیش، عضو دفتر سیاسی حزب توسعه لیبی، به نوبه خود در بیانیه‌ای تأیید کرد که تقسیم سیاسی و نظامی پیامد‌های فاجعه باری در صحنه لیبی داشته است، زیرا منجر به بی ثباتی همه جانبه در زمینه‌های مختلف شده است.

آونش گفت: «کمیته مشترک نظامی ۵+۵ قرار بود به عنوان گامی در جهت دستیابی به ثبات به اتحاد ارتش کمک کند، اما شکست این تلاش‌ها بحران را عمیق‌تر کرد و درگیری را ادامه داد که بر امنیت، اقتصاد و آشتی ملی تأثیر منفی گذاشت.»

او گفت که تداوم شکاف سیاسی و مشروعیت ضعیف مانع از تشکیل یک دولت واحد شده است و به دلیل اختلافات بر سر قوانین تنظیم کننده آن، روند انتخابات را مختل کرده است. فقدان یک ارتش متحد همچنین منجر به این شده است که شبه نظامیان کنترل مناطق وسیعی را به دست بگیرند و به گسترش هرج و مرج، جرایم سازمان یافته و قاچاق انسان کمک کنند.

در جبهه اقتصادی، آونش خاطرنشان کرد که درگیری‌های مسلحانه تولید نفت را مختل کرده و بر فضای کسب و کار و سرمایه گذاری تأثیر منفی گذاشته است که با توجه به وخامت شرایط زندگی، رنج شهروندان را افزایش داده است.

افنش سخنرانی خود را با هشدار نسبت به مداخلات خارجی که بحران را پیچیده‌تر کرده است، به پایان رساند، زیرا برخی از کشور‌ها از برخی احزاب لیبی برای خدمت به منافع خود حمایت کرده‌اند و راه حل‌های تحمیل شده از خارج را محتمل‌تر از هر راه حل ملی مبتنی بر اجماع داخلی می‌کنند.

با ادامه این صحنه، این سوال باقی می‌ماند: آیا لیبی می‌تواند بر بحران‌های خود غلبه کند و به آرمان‌های مردم خود دست یابد یا چرخه درگیری‌ها برای یک دهه دیگر ادامه خواهد داشت؟

منبع: RT